Toen de reglementen van Groep 6 in 1968 veranderden – waardoor motoren plotseling niet groter dan 3,0 liter cilinderinhoud mochten hebben – besloot Enzo Ferrari niet mee te doen. In 1969 waren de eisen opnieuw veranderd en ontstond er een maas in de wet, waar concurrent Porsche optimaal gebruik van maakte met de komst van de 917. Na de gedeeltelijke overname van Ferrari door Fiat, nam de oprichter van het bedrijf de instroom van het broodnodige geld en ploegde het om een sportprototype te ontwikkelen dat in het raceseizoen 1970 kon concurreren met de Porsche 917.

De 512 S, die de 512 S werd genoemd, werden slechts 25 auto’s gebouwd en aangedreven door een gloednieuwe 5,0-liter V-12-motor die 552 pk produceerde. Ferrari haastte zich om aan de homologatie-eis van 25 auto’s te voldoen en presenteerde in januari 1970 17 complete auto’s met acht knock-down kits aan de homologatie-autoriteiten, net op tijd om deel te nemen aan de 24 uur van Daytona.

Chassis 1030 was een van de 17 Ferrari 512 S die zouden deelnemen aan het endurance-raceseizoen van 1970. Hij werd in het voorjaar van 1970 nieuw verkocht aan de Belgische Ferrari-concessiehouder en raceteam Ecurie Francorchamps. De carrosserie werd gespoten door Giallo, de enige 512 die deze kleur kreeg (met uitzondering van chassis 1002, dat werd gespoten in citroengeel).

Bij hun debuut op 17 mei 1970 kwalificeerden de rijders Derek Bell en Hugues de Fierlant zich als 7e en eindigden ze als 8e algemeen op de 1000 km van Spa. Hun volgende optreden was op 13 en 14 juni voor de 24 uur van Le Mans, waar Alistair Walker en de Fierlant een indrukwekkende 5e plaats algemeen en 4e werden in de 5.0-liter klasse.

Dat najaar maakte chassis 1030 zijn intrede op het grote scherm, ingezet door Steve McQueen voor de opnames van Le Mans. Vervolgens ging het naar Zuid-Afrika voor de 9 uur van Kyalami, waar het als 6e algemeen en 3e in zijn klasse eindigde. Voor het seizoen 1971, op 10 januari, namen Gustave Gosselin en de Fierlandt deel aan de 1000 km van Buenos Aires. Met startnummer “18” eindigde het Belgische duo als 6e algemeen en 4e in zijn klasse. Het duo keerde op 30 en 31 januari terug naar Noord- en Zuid-Amerika om deel te nemen aan de 24 uur van Daytona. Ze kwalificeerden zich als 11e, maar tijdens de race moesten ze in de 124e ronde opgeven vanwege problemen met de oliedruk.

Na Daytona keerde chassis 1030 terug naar België, waar het een van de 15 Ferrari 512’s werd die werden geüpgraded naar ‘M’-specificaties; de ‘M’ staat voor modificata

Het volgende optreden op 4 juli was veel succesvoller, met de Fierlant die de regelrechte overwinning claimde in Zandvoort in de Coupes Benelux. Later die maand reden de Cadenet en Lothar Motschenbacher in de 6 uur van Watkins Glen, waar ze 4e algemeen en 3e in hun klasse werden. De volgende dag eindigde de Cadenet als 18e in de Can-Am-race.

Dit betekende het einde van de racedagen van chassis 1030 en de auto werd gekocht door de Cadenet, die op zijn beurt dat jaar verkocht aan de Britse verzamelaar Neil Corner, die de auto later in 1972 aan Lord Anthony Bamford verkocht. Lord Bamford nam dat jaar met de 512 M deel aan het MN GT-kampioenschap, waarbij alle zeven optredens resulteerden in een 1e plaats. Sinds de jaren 1970 is chassis 1030 in het bezit van verschillende gerenommeerde verzamelaars over de hele wereld en werd het in 2018 door de afzender verworven en bleef het deel uitmaken van zijn privécollectie.

Vandaag de dag draagt de auto zijn kleurstelling uit 1971 en is hij nog steeds gespoten in het fantastische Francorchamps-geel. Het gaat vergezeld van een rapport van de merkhistoricus Marcel Massini, terwijl de auto in 2005 werd gecertificeerd door Ferrari Classiche, en gaat vergezeld van zijn “Rode Boek”. Opgemerkt moet worden dat chassis 1030 algemeen wordt beschouwd als een van de mooiste voorbeelden van de Ferrari 512 M, omdat het in die periode nog nooit een grote botsing heeft gehad. Het voertuig is een prachtig voorbeeld van conservering.