BELL AURENS LONGNOSE

De filmklassieker Lawrence of Arabia eindigt met een scène waarin het hoofdpersonage, de Britse kolonel, diplomaat, archeoloog en schrijver T.E. Lawrence, met de blik op oneindig, meerijdt als passagier in een open Rolls-Royce Silver Ghost op een stoffige woestijnweg. Dit is wellicht het beeld dat twee Duitse Land Rover-fanaten, Thomas Bell en Holger Kalvelage, voor ogen hadden toen ze besloten om hun autofantasie, een kruising tussen een Land Rover Series III en een old school roadster, in werkelijkheid om te zetten. De auto oogt spectaculair dankzij een twee meter lange tweedelige motorkap (vandaar Longnose) voorzien van zomaar eventjes 54 luchtsleuven met daar bovenop twee lederen riemen, een minuskuul voorruitje voor de chauffeur en de passagier, zijdelingse uitlaatpijpen,  Mickey Thompson terreinbanden en mooi gestileerde velgen. Het zandkleurige koetswerk en het donkerbruine lederen interieur geven extra uitstraling aan deze vierwielaangedreven tweezitter (de dwars geplaatste noodzitjes achteraan kan je zelfs met de beste wil van de wereld niet praktisch laat staan comfortabel noemen). Het geheel doet denken aan een Morgan die een bodybuilding kuur heeft gevolgd, ook al door het ontbreken van een vast dak, hardtop of rolbeugel.

Het ontbrak de ontwerpers ook niet aan ambitie, want volgens de originele bouwplannen zou de Bell Aurens Longnose kunnen worden geleverd met een V8, V12 of zelfs V16 motor. Er werd zelfs luidop gedroomd van een topversie die de 1.500 pk sterke Rolls-Royce Merlin motor uit de legendarische Spitfire onder de motorkap ging krijgen. De Duitse TUV, die zijn goedkeuring voor de homologatie van een nieuw uitgebrachte auto moet geven, vond dat echter iets teveel van het goede en dus belandde er uiteindelijk een 4,6 liter V8 (goed voor 235 pk) uit een moderne Range Rover in het vooronder. Naar eigen zeggen was het de bedoeling van Thomas Bell om een retrolook Land Rover te bouwen waarmee je met 150 km/u en de wind in je haren over kaarsrechte zandwegen kon rijden.

Het interieur mag je gerust ook eigenzinnig noemen : een rechts geplaatst stuurwiel, een fors uitziende versnellingspook en een heel karig instrumentenplankje waarop je tevergeefs een benzinemeter, toerenteller en temperatuurmeter zoekt… De klanten die bereid waren om de forse som voor deze zandstuiver op tafel te leggen, konden wel veel zaken toevoegen aan de basisuitrusting, maar een radio, navigatiesysteem en een vast dak stonden niet op de optielijst.
Het tweede deel van zijn naam dankt de auto aan de bijnaam El Aurens, die T.E. Lawrence had gekregen van de Arabische stamhoofden die hij aanvoerde in hun strijd tegen de Turkse bezetters.
Voor het merklogo gingen de ontwerpers hun inspiratie halen bij de duizenden jaren oude grottekeningen die in de Ennedi-woestijn werden gevonden en waarop Touaregs staan afgebeeld die kamelen berijden.

Jammer genoeg bleek al snel dat rijden met een Bell Aurens Longnose niet bepaald een gemakkelijke en aangename bezigheid was als gevolg van een aantal niet te onderschatten tekortkomingen. Bestuurder en passagier zitten in feite bijna net boven de achteras zonder enige bescherming tegen de weersomstandigheden, de versnellingsbak schakelt stroef, de combinatie van terreinbanden en bladveren is verre van ideaal voor het rijcomfort en de wegligging, de besturing is bijzonder vaag en de draaicirkel zou zelfs een Scania of MAN vrachtwagen doen blozen van schaamte ! Door de lange wielbasis en het slechte uitzicht naar voren is terreinrijden ook iets waarover je wel twee keer gaat nadenken.

Eventjes werd nog geprobeerd om klanten te lokken met een hardtopversie, maar de verhoopte bestelorders bleven uit en de economische crisis tijdens de jaren 2008-2009 maakte dat het bedrijfje in financieel drijfzand terecht kwam en de verdienstelijke poging om met een gedurfd ontwerp voor de dag te komen uiteindelijk meer weg had van een fata morgana…

© tekst en foto’s Jan Wintein